به گزارش روابط عمومی حوزه هنری انقلاب اسلامی به نقل از خبرگزاری آنا؛ آلبوم تازه‌ کارن همایونفر با عنوان «سیدالامه»، اثری متفاوت و متأثر از روح زمانه است؛ روایتی موسیقایی از شکوه، حماسه و سوگ، که به مناسبت تشییع پیکر سید حسن نصرالله، چهره‌ ماندگار مقاومت، خلق شده است. این اثر نه‌ فقط یک آلبوم موسیقی، بلکه یک آیینِ شنیداری است؛ تلفیقی از هنر، ایدئولوژی و احساس.

کارن همایونفر، آهنگساز سرشناس موسیقی فیلم که همواره در بزنگاه‌های تاریخی و عاطفی، زبان موسیقی را به ابزاری برای روایت عمیق‌تر حقیقت بدل کرده است، در «سیدالامه» نیز با همان حساسیت و ظرافت همیشگی به سراغ سوژه‌ای تاریخی‌ـ‌معنوی رفته است. این بار اما، دایره‌ مفهومی اثر از جغرافیای ایران فراتر می‌رود و در بستر مقاومت منطقه‌ای، به یک زبان موسیقایی مشترک بدل می‌شود.

ساختار موسیقایی و هارمونیک اثر، مبتنی بر فرم‌های مدرن مرثیه‌سرایی است. ملودی‌های برگرفته از سنت‌های تعزیه و نغمه‌های آیینی جنوب لبنان، بافت صوتی ارکسترال و هارمونی‌های تلخ اما باشکوهی را شکل می‌دهند که مخاطب را نه صرفاً در معرض شنیدن، بلکه در آستانه‌ تأمل قرار می‌دهند. در این میان، نقش سازهای زهی در ایجاد حس تعلیق و بغض فروخورده، و ورود سازهای بادی در لحظات اوج، با مهارت و پختگی دراماتیک طراحی شده است.

آن‌چه «سیدالامه» را از دیگر آثار موسیقی آیینی متمایز می‌کند، جسارت در استفاده از فضای الکترونیک و پردازش صوتی است. همایونفر در این آلبوم از الگوهای متعارف فاصله گرفته و با لایه‌گذاری‌های مدرن صوتی، حال و هوایی کاملاً سینمایی به قطعات داده است؛ گویی هر قطعه، صحنه‌ای از یک فیلم حماسی‌ـ‌تاریخی است که با گوش روایت می‌شود.

در بطن این آلبوم، سوگ نه به‌مثابه‌ شکست یا فروپاشی، بلکه به‌عنوان یک لحظه‌ توقف برای بازشناسی عظمت، معنا پیدا می‌کند. همایونفر از سوگ، پلی می‌سازد به سوی آگاهی؛ آگاهی از میراث مردی که حیاتش با مقاومت معنا گرفت و مرگش، به زبانی هنری نیاز داشت تا شأن آن روایت شود. اینجاست که «سیدالامه» فقط یک وداع نیست، بلکه نوعی بیعت هنری است.

از سویی دیگر، «سیدالامه» در سنت موسیقی مقاومت، جایگاه ویژه‌ای خواهد یافت. این اثر در امتداد آثاری همچون «سمفونی مقاومت» یا «مرثیه‌های فلسطین» می‌ایستد، اما با امضای منحصربه‌فرد همایونفر، به فرم تازه‌ای از «روایت مقاومت از درون هنر» می‌رسد. اثری که نه در هیاهو، بلکه در سکوت‌های سنگین میان نُت‌ها، پیام خود را منتقل می‌کند.

در روزگاری که محتواهای سطحی، فضای موسیقی را در سیطره‌ خود گرفته‌اند، خلق چنین آثاری، نه‌تنها یک کنش هنری، بلکه یک مسئولیت فرهنگی است؛ کاری که کارن همایونفر در آن به‌خوبی سربلند بیرون آمده است. «سیدالامه» اثری است که فراتر از زمان و مکان، در حافظه‌ی جمعیِ هنردوستان و باورمندان به مقاومت، جای خواهد گرفت.

معرفی کوتاه قطعات آلبوم «سیدالامه»

آلبوم «سیدالامه» از چند قطعه‌ مستقل اما به‌هم‌پیوسته تشکیل شده که هریک، روایتی مجزا از یک سیر احساسی و تاریخی را بازتاب می‌دهد. ساختار قطعه‌ها به گونه‌ای است که مخاطب را از لحظه‌ اعلام خبر درگذشت، تا تشییع و تأمل نهایی، با خود همراه می‌برد.

قطعه‌ افتتاحیه با عنوان «ندای وداع»، فضایی محزون و تامل‌برانگیز دارد و با ملودی‌ای مبتنی بر مقام بیاتِ ترک، آغاز می‌شود؛ نغمه‌ای شرقی با چیدمان زهی که حس ایستادن بر آستانه‌ فقدان را تداعی می‌کند. این قطعه، عملاً نقش زمینه‌سازی عاطفی برای ورود به دنیای آلبوم را ایفا می‌کند.

در ادامه، قطعه‌ «سایه‌ی شجاعت» با ریتمی آرام اما عمیق، به بازتاب خاطرات مبارزه، سخنرانی‌ها و تأثیرگذاری شخصیت سید حسن نصرالله می‌پردازد. ترکیب تمبک‌های بسیار نرم با پدهای الکترونیک و سازهای بادی چوبی، فضایی ترکیبی از سنت و معاصرت ایجاد کرده است.

قطعه‌ میانی آلبوم، با عنوان «آسمان جنوب»، به نوعی اوج دراماتیک مجموعه است؛ قطعه‌ای ارکسترال و سینمایی که حضور کُر مردانه و هارمونی‌های سنگین در آن، حال‌وهوایی شبیه به مرثیه‌های سمفونیک اروپایی دارد. این قطعه تداعی‌گر لحظه‌ی وداع جمعی با پیکر قهرمان است.

در پایان، قطعه‌ «بی‌صدا مثل آتش» با مینیمالیسمی دراماتیک و با محوریت پیانو و خطوط ملودیک ویلن، مخاطب را به درون سکوت و خلأ پس از فقدان می‌برد. این قطعه نه با فریاد، بلکه با آرامشی اندوه‌بار پایان می‌یابد؛ پایانی که مخاطب را به تفکر وا می‌دارد.

یادداشت از زهره سعیدی

بیشتر بخوانید:

او که پاسپورتش را با هیچ چیز تاخت نمی‌زند