محفل بررسی آثار احمد محمود (داستان نویس) با حضور احسان رضایی در سالن سلمان هراتی حوزه هنری برگزار شد. به گزارش روابط عمومی حوزه هنری، بخش آغازین این محفل که از سلسله نشست‌های سه‌شنبه‌های خواندنی بانوی فرهنگ بود، به بیوگرافی و کارنامه فعالیت‌های ادبی احمد محمود اختصاص داشت. احسان رضایی که به عنوان کارشناس این محفل در سالن سلمان هراتی حضور یافته بود، احمد محمود را از بهترین داستان‌نویسان معاصر معرفی کرد و به بی‌مهری‌هایی که از سوی هوشنگ گلشیری و دوستان وی تجربه کرده، پرداخت. وی در معرفی هرچه بیشتر احمد محمود بیان کرد: وی فردی منزوی و گوشه گیر بود، علاقه چندانی به کلاس های داستان‌نویسی و مصاحبه با رسانه و مطبوعات نداشت. احمد محمود هیچگاه مایل به خودنمایی و دیده شدن نبوده و همواره معتقد بود آثارش باید بجای او صحبت کنند. رضایی با اشاره به تیراژ بالای آثار احمد محمود اشاره کرد و گفت: احمد محمود زندگی پرفراز و نشیبی داشته، زندان رفته، کارگری کرده و همین تنوع فضایی و کارهایش تجربه زیستی بسیار خوبی برای نوشتن را فراهم کرده است. اهمیت تجربه زیستی وی با بیان اینکه گاه کلیشه در خلق اثر تاثیرات قابل توجهی دارد و باعث ماندگاری متون ادبی می‌شود اظهار کرد: احمد محمود، تجربه زیستی غنی و سرشاری داشته و به نظر من هیچ کسی چون او نتوانسته به این میزان دقیق، فقر را به تصویر بکشد. در حقیقت یکی از دلایل ماندگاری احمد محمود هم همین تجربه زیستی او است. این نویسنده در سخنانش تصریح کرد: وقتی داستا‌ن‌نویس با فضا و یا یک موضوع ارتباط داشته باشد و آن را از نزدیک درک کرده باشد، اثر بهتر و قابل قبول‌تری در خصوص آن موضوع خواهد نوشت. گستردگی دایره واژگان وی دومین امتیاز موثر در ماندگاری احمد محمود را گستردگی دایره واژگان این نویسنده معرفی کرد و به حاضران در جلسه پیشنهاد داد تا این شرایط را با مطالعه هر چه بیشتر کتاب به‌دست آورند. رضایی در بخشی دیگر از سخنانش احمد محمود را جزو بهترین اقلیم‌نویسان دانست و افزود: تمام آثار این نویسنده مربوط به اقلیم خاصی است و حتی اگر از اثری که وقایعش در دهه 20 اهواز می‌گذرد، مکان را حذف کنیم باز هم موقعیت به اهواز اشاره دارد. پیشنهادی برای داستان‌نویسان وی در ادامه سخنانش به داستان‌نویسان جوان پیشنهاد کرد که خوب ببینند و تجربه زیستی درستی بدست آورند، مضامین را به خوبی بیان کنند و درباره مباحث منحصر به فرد بنویسند. رضایی همچنین وجه اشتراک آثار پرفروش را پرداختن به مکان معرفی کرد و افزود: در سال‌های اخیر برخی از کتاب‌های پرفروش تکنیک‌های داستانی بسیار ضعیفی داشتند اما به اتفاق همه آنها در پرداختن دقیق به مکان مشترک هستند؛ چراکه به واسطه این نکته مخاطب می‌تواند خود را در موقعیت داستانی ببیند. وی در ادامه به ویژگی‌های نویسندگان جنوب که احمد محمود نیز از جمله آنهاست، پرداخت که به اشتراک دستشان در پرداخت به اقلیم باز است، عرق خاصی به خطه خود دارند و از پیشینه قصه‌گویی و افسانه‌های مردمی که در پرورش خلاقیت موثر است، برخوردار هستند. رضایی در محفل بررسی آثار احمد محمود، سبک این نویسنده را رئالیسم اجتماعی معرفی کرد که واقع‌گرایی است که جامعه را توصیف می‌کند. وی در ادامه افزود: احمد محمود جزو معدود نویسندگانی است که با جامعه سر و کار دارد و در رمان «همسایه ها» هم فرد و جامعه را توصیف می‌کند. رضایی در ادامه سخنانش یادآور شد: تاریخ به گذشته اشاره دارد و علم به دلایل وقوع و اینکه یک دوره چطور گذشته است می‌پردازد، در حالی‌که ادبیات می‌گوید که بر آدم‌ها چه گذشته و یک فرد چه احوالی داشته است. موضوع ادبیات، وقایع و تاثیراتی است که بر آدم‌ها گذاشته؛ بنابراین وظیفه ادبیات و رمان ارائه راهکار نیست و صرفا اینکه چه جریانی منجر به فلان اتفاق شد یک ضرورت محسوب نمی‌شود؛  بلکه می‌تواند انتخاب یک نویسنده باشد و انتخاب رمان نویس دیگر نباشد. وی در پایان سخنانش اثر خوب را داستانی معرفی کرد که چیزی از بدنه آن نتوان کم کرد. احمد محمود متولد چهارم دی ماه سال ۱۳۱۰ در اهواز بود. در جوانی به قول خودش گرفتار امر سیاست و گرفتار زندان و تبعید شد و سال ۱۳۳۶ دوران زندان و تبعید او تمام شد. او با همه اشتیاقی که داشت، نتوانست به تحصیل ادامه دهد و به ناچار در مشاغلی مختلف به تلاش برای معاش پرداخت که همین، فرصتی برای آشنایی نزدیک و رو در روی او با جامعه و مردم عادی کوچه و خیابان شد. «همسایه ها»، «زمین سوخته»، «مدار صفر درجه»، «پسرک بومی»، «زائری زیر باران» و «از مسافر تا تب خال» از جمله آثار احمد محمود به شمار می‌روند. انتهای پیام/