محمدحسین یوسفی- خبرنگار، با هر متر و معیاری که حساب کنید، ادبیات در تار و پود مردم ایران و این خاک کهن تنیده شده و بخش جداییناپذیر زندگی مردم این دیار است. حتی اگر غوغای روزمرگی ما را از دفتر نظم و نغمه نثر دور ساخته باشد، و اگر حافظی نخوانده باشیم و خیامی از بر ندانیم، باز هم در وجودمان آوای شعر خوش مینشیند و روحمان با هر بیت از حافظ و سعدی جان تازه میگیرد. در این میان، افرادی هستند که ارزش و اهمیت ادبیات را بهدرستی درک کرده و انس و الفتی غبطهبرانگیز با آن دارند. آنان برای بهرهمندی از فیض کلاسِ درس و شهدِ علم، مسیرهای طولانی را طی میکنند و با وجود دشواریها، خود را به مکتب میرسانند. از دیرباز، حوزههای علمیه نیز برای شعر و شاعری فرش قرمز پهن کردهاند. بسیاری از علمای مکتب حقّه تشیّع اهل ذوق، شعر و ادب بودهاند؛ آنان با دیوان حافظ، بوستان و گلستان سعدی و آثار بزرگان دیگر چنان مأنوس بودند که با صرف و نحو و فقه و اصول.
