به گزارش روابط عمومی حوزه هنری به نقل از جوان آنلاین، اگر اهالی تاریخ همت کنند و تاریخ این کشور را زیر میکروسکوپ ببرند، کاشف به عمل می‌آید که تاروپود سرگذشت مردمان این کشور در ادوار و مقاطع گوناگون با تشویش و بی‌قراری پیوند خورده است. تشویش را نابخردان داخل و سفاکان خارج تحمیل این خاک می‌کردند و البته می‌کنند؛ بی‌قراری‌اش دامن‌گیر سفره مردم می‌شده و می‌شود. در این بین، همگام با این آشفتگی چه بسیار مردان و زنانی که با آغوش باز این بی‌قراری را پذیرفتند و در راستای حفظ سرزمین، خاک‌نشین غرب تا شرق این خاک شدند. محمدرضا یادگاری یکی از همین مردانی است که روزگاری از آسایش دست شسته و میهمان قلمروی بی‌قراری شده است.  

«زمان بیست» روایتی از روزگاری است که همین جناب یادگاری از سر گذرانده؛ سرگذشتی که به همین مناسبت ورقی از تاریخ معاصر ایران است و مقاطع و اشخاص مهمی در لابه‌لای آن قرار دارند. زحمت مکتوب‌سازی و تدوین اثر را لیلا کریمیان به عهده گرفته و به همت حوزه هنری اصفهان نیز به چاپ رسیده است. روایت یک‌دست و یک‌پارچه از زاویه اول شخص روایت می‌شود و مقطع به مقطع خاطرات سوژه از زمان شروع فعالیتش در سپاه خاش تا دهه ۸۰ را به تصویر می‌کشد.  

نویسنده از زمان فعالیت جناب یادگاری در سپاه خاش روایتش را شروع می‌کند. چند بخشی را به دوران کودکی و پیشینه خانوادگی سوژه اختصاص داده و سپس به طور مفصل حضور ایشان در جبهه‌های جنوب و غرب را روایت می‌کند و در آخر هم پرونده کتاب با مختوم شدن به بخش متأخر زندگانی سوژه بسته می‌شود. قطعات خاطرات براساس تاریخ و مکان وقوع بخش‌بندی شده است. وقایع جز به جز مکتوب شده‌اند و همین شیوه تفصیلی در روایتگری باعث تورم کتاب شده و حجم اوراق کتاب را به چهارصد و اندی رسانده است.  

کتاب از لحاظ روانی قلم نمره قابل قبولی دریافت می‌کند. از منظر تاریخ و استناد هم به دلیل حضور متعدد سوژه در مقاطع مهم و مواجهه با افراد شاخص در تاریخ از اهمیت قابل توجهی برخوردار است، اما به دلایلی «زمان بیست» نمی‌تواند به راحتی در کتابخانه عموم مخاطبان قرار بگیرد.  

اولین نکته شکستگی خط روایت است؛ در ابتدای روایت کتاب همانطور که پیش‌تر عرض شد در خاش ماجرا کلید می‌خورد و حضور جناب یادگاری را در سپاه این منطقه تماشا می‌کنیم و به مرور در حال عادت‌کردن به اتمسفر زمانی و مکانی روایت هستیم که ناگهان با یک فلاش‌بک به قبل از اعزام سوژه به خاش برمی‌گردیم. این موضوع در چند نقطه از کتاب مجدداً تکرار می‌شود و مع‌الأسف در این ژانر روایی جز به هم ریختگی ذهنی برای مخاطب نتیجه دیگری ندارد. در کنار این موضوع نقل خاطرات متعدد و بدون درنظرگرفتن اولویت‌هایی روایی و همچنین تفصیل بیش از اندازه روایت نیز زمینه خسته شدن مخاطب را فراهم می‌کند، اما در کل «زمان بیست» و به ویژه بخش‌های ابتدایی و خاطرات مربوط به جنوب شرق کشور، مباحث مهمی از تاریخ جنگ و انقلاب را در درون خودش جای داده و از این جهت برای علاقه‌مندان به تاریخ انقلاب و جنگ اثر جذابی خواهد بود.