به گزارش روابط عمومی حوزه هنری انقلاب اسلامی، این جلسه از کلاس مثنوی‌خوانی با شعرخوانی حشمت الله نوروزی هنرمند خوشنویس کشورمان با غزلی از حافظ آغاز شد که به ضرورت اجتناب از قضاوت و داوری دیگران تاکید داشت.

 محمدرضا سنگری در تشریح مفهوم این ابیات به این نکته اشاره کرد که انسان‌ها در جهان ذهنی خود رسوباتی دارند که مورد پذیرش آنها است و ممکن است دچار تغییر شود.

 وی گفت: ممکن است ما به باورها و چیزهایی که در وجودمان تکمیل شده و آنها را پذیرفته‌ایم هیچگاه تردید نکنیم که از بنیان غلط باشند اما این امکان هم وجود دارد که با سخن انسان‌های اهل دل، اهل معرفت و حافظ سخن‌شناس، تغییری در نگاه ما اتفاق افتد که آنچه که گفته‌ایم و باورکرده‌ایم فرو بریزد و انگاره‌های ما نسبت به خودمان، جهان پیرامون و دیگر افراد تغییر کند بنابراین نباید دچار داوری یا قضاوت شویم.

وی ادامه داد: یکی از مسائل زیست ما شتاب‌زدگی در داوری است اما باید بدانیم که ممکن است در پس یک سخن یا اتفاق، چیزی باشد که ما در حال حاضر از آن آگاه نباشیم. ما سخن‌شناس نیستیم و البته گاه سخن‌گو را هم نمی‌شناسیم بنابراین در برخورد با سخنان که فقط واژه هم نیستند نباید دچار داوری شویم. باید بدانیم حوادث می‌توانند تبدیل به واژه شوند اما قبل از تبدیل شدن به واژه ممکن است شما را بهم بریزند، پس عجول نباشید و بدانید در روابط با انسان‌های بزرگ و اهل معرفت ممکن است تمام بافته‌های ذهنی و درونی شما بهم بریزند.

این پژوهشگر در ادامه به پیام‌های درونی انسان اشاره کرد و با تاکید بر ضرورت توجه به آنها به اهمیت بازگو نکردن یافته‌های درونی نزد دیگران، پرداخت.

وی ادامه داد: مولانا با اتکا بر روایتی از پیامبر اسلامی (ص) می‌فرماید سه چیز را پنهان کنید«ذهب، ذهاب و مذهب». البته من در مطالعات وسیع‌تر به ۸ مورد دست یافته‌ام که بهتر است پنهان بماند.

سنگری در ادامه رمز و راز را تشریح کرد و گفت: رمز تنها یک بار در قرآن بکار برده شده و آن هم در خصوص حضرت مریم است. رمز آن نشانه و نمود بیرونی است که ما را به امر دیگری که پنهان است رهنمود می‌کند. رمز آن چیزی است که در بیرون اتفاق می‌افتد و حرکت بعدی که در پس آن انجام می‌شود را به دنبال دارد که راز نامیده می‌شود.

چه چیزهایی را با دیگران مطرح نکنیم

وی با تاکید بر اینکه راز را نباید با دیگران مطرح کرد گفت: در حوزه روایات هم به این نکته اشاره شده که رازهایتان را به دیگران نگویید.  اول اینکه پرهیز از آنچه که درباره دیگران است. رمز و راز دیگران را بیان نکنید چراکه هر رازی که از دو بگذرد فاش می‌شود. دومین مورد گفتن از دارایی‌ها است که ممکن است باعث آرزدگی دیگران شود. سومین چیزی که باید با دیگران مطرح نشود آرا، اندیشه‌ها، دیدگاه‌ها و ایده‌ها است چراکه هم امکان تغییر آنها وجود دارد و هم ممکن است مورد سرقت قرار گیرد. ممکن است ایده‌ها به پختگی نرسیده باشند بنابراین تا زمان پخته شدن آنها و زمان عمل، آن را به دیگران نگویید. نکته دیگر که باید از فاش کردن آن خودداری کرد ارتباط‌های آدمی است چراکه ممکن است ذهنیت‌ساز در دیگران شود. همچنین درک و دریافت‌ها ناگهانی خود را به زبان نیاورید.

این مولاناپژوه تاکید کرد: آنچه که به یکباره دریافت می‌کنید و باعث گشایش در درون شما می‌شود را زود نگویید چراکه خطر غرور وجود دارد. دریافت‌ها ممکن است در خواب یا بیداری باشد یا در بیداری از زبان فرد دیگری جاری شود، آنها را بیان نکنید و فرصت محرم شدن در راز را از خود نگیرید. گفتن دریافت‌های درونی ممکن است شما را نامحرم در آن راز کند و چنین رازهایی از شما پوشیده شود. نکته دیگر هیجان‌ها و ذوق‌های عرفانی است که باید در پیش خود حفظ کنید. آنچه که شما را خوشحال کرده را پنهان کنید.

چطور مشورت کنیم و رازدار باشیم؟

در بخش بعدی این جلسه ابیاتی از مثنوی مولانا خوانده شد. سنگری درباره این اشعار بیان کرد: گاه آگاهی درباره سه گانه وجودی‌تان (گفتن از دارایی، ایده‌ها و اندیشه‌ها و ارتباطات) باعث دشمن‌تراشی و دردسر برای شما می‌شود و اگر آن را با یک یا دو نفر بگویید فاش شود.

وی در خصوص دیگر ابیات خوانده شده در این جلسه که به این نکته اشاره داشت که با چه کسی و چطور مشورت کنیم و چگونه رازها را فاش نکنیم گفت: وقتی مشورت می‌کنید رازتان را نگه دارید مثال این موضوع داستان پرنده‌هایی است که در دام صیاد گرفتار آمده‌اند و در حال مشورت برای رهایی از زندانی که گرفتار شده هستند و اگر راز خود را بلند بازگو کنند سریعا صیاد متوجه می‌شود و آنها را خواهد کشت. پیامبر اسلام (ص) هم یارانش را به رازداری دعوت می‌کرد و به گونه‌ای با یاران خود صحبت می‌کرد که فقط آنها متوجه کلام ایشان شوند و دیگران چیزی متوجه نشوند.