به گزارش روابط عمومی حوزه هنری، در این نشست که با همکاری حوزه هنری آذربایجان شرقی برگزار شد، دکتر روح‌الله رشیدی با اشاره به مفهوم هنر انقلاب گفت: هسته اصلی هنر بومی انقلاب اسلامی، هنر انقلاب است که اگر تکلیف خود را با مفهوم هنر انقلاب روشن نکنیم، به تعلقات دیگر آن دسترسی خوبی پیدا نمی‌کنیم و مناقشه هم سر همین مفهوم است.
وی ادامه داد: در زمینه‌ هنر انقلاب تلاش‌هایی نصف و نیمه انجام شده تا مفهموم را به تمامی و شایستگی معنا کنند و ویژگی‌های آن را نشان دهند یا به‌عنوان مفهوم جا بیاندازند. عده‌ای فکر می‌کنند هنر انقلاب یعنی هنر دوران انقلاب که در سال‌های منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی به شکل‌های مختلف ظهور پیدا کرده و یکی دو سال بعد انقلاب اسلامی تا حدی جلوه داشته و بعد آن تمام شده است، یا هنری که به‌عنوان مبارزه سیاسی اجتماعی در خدمت انقلاب بوده و بعد آن تمام شده و اکنون فقط هنر است و گروهی هم این را پذیرفته‌اند که نهایتاً هم با نگاه تاریخی این قسمت را که تولیدات هنری بوده نشانه گذاری و برجسته می‌کنند. در حالی که انقلاب اسلامی پدیده‌ای پویا و زنده است، هرچیزی منتسب به آن نیز زنده است. در نتیجه، هنر آن هم پویاست و منطقی است که این چنین تعبیری داشته باشیم.
انقلاب اسلامی با آرمان‌های آن زنده است
رشیدی سخنانش را اینطور ادامه داد: انقلاب اسلامی با آرمان‌های آن زنده است و تا زمانی که آرمان‌ها زنده هستند، انقلاب اسلامی هم زنده است؛ بنابراین هنر انقلاب اسلامی تا زمانی که این آرمان‌ها وجود دارند، زنده است. نهایتاً هنر انقلاب ما را به جایی رسانده که به سه گانه درخشانی چون معنویت گرایی، عدالت خواهی و آزادی خواهی رسیدیم.
وی با اشاره به اهمیت توجه به بوم‌های مختلف در هنر انقلاب افزود: چیزی که به نام هنر انقلاب اسلامی می‌شناسیم، اختصاصات محلی و اقوام مخصوص خود را دارد و اگر این بوم را از هنر انقلاب بگیریم، چیزی به نام هنر انقلاب باقی نمی‌ماند و این مهم زمانی شکل گرفت که توانستیم این طیف‌های مختلف را به واسطه ادبیات و اندیشه‌ای که حضرت امام(ره) تعریف کرده بود، شکل دهیم. هنر اسلام ناب یعنی معنویت خواهی، آزادی خواهی و عدالت خواهی که زنده است و تدوام دارد و با بوم و اختصاصات جغرافیایی، سیاسی و فرهنگی ایران شکل گرفته و اگر آنها را بگیریم دیگر هنری از آن باقی نمی‌ماند.
آفت امروزه ما چیست؟
رشیدی آفت امروزه ما را فشار برای یکسان‌سازی فرهنگی دانست که با روح هنر انقلاب اسلامی سازگار نیست و گفت: اقتضای امر مدرن است که همه‌موارد یکسان شود و هنر انقلاب در نقطه مقابل آن است. یکسان‌سازی که در فضای فکری فرهنگی دهه‌های بعد پیروزی انقلاب اسلامی انجام شده، ضد هنر انقلاب است.
وی در ادامه به اهمیت زیست بوم آذربایجان در هنر انقلاب پرداخته و خاطر نشان کرد: هر منطقه‌ای مسئولیت‌ها را به شکل‌های مختلفی در بوم خود منعکس می‌کند. ما میراث‌دار تاریخ کهنی هستیم. وقتی انقلاب شد، هنر آن هم در منظر و مسئولیت‌های آن باید منقلب شود. اساساً وقتی تاریخ هنر انقلاب را در منطقه آذربایجان مطالعه کنیم، متوجه می‌شویم که دوست‌داران انقلاب اسلامی به واسطه همین تولیدات هنری در آن سوی مرزها به حریم انقلاب اسلامی نزدیک شده و معارف آن را از اهالی این منطقه که با زبان بومی خود تولید محصول کرده، آموخته و به هسته هنر انقلاب اسلامی نزدیک شده‌اند و در صدد ترویج هنر بوم‌گرایی انقلاب اسلامی هستند.
اختصاصات منطقه آذربایجان
وی ادامه داد: تاریخ سیاسی منطقه آذربایجان را که مطالعه می‌کنیم، متوجه می‌شویم منطقه حساسی بوده و ژئوپلوتیک آن مهم است و مدام درگیری وجود داشته و رفت و برگشت‌های سیاسی داشتیم و همه بر اشکال مختلف هنر و در ادبیات آن تاثیر گذاشته که از اختصاصات این منطقه است. ویژگی‌های تاریخی سیاسی در شعر، موسیقی و هنر ما منعکس شده اما بعد مقطعی رها شده است که دلایل آن فشار بر یکسان‌سازی منطقه‌ای بوده است و در منطقه ما نیز تبریز زده شدن اتفاق افتاده است و باعث شده ظرفیت‌های کل منطقه آذربایجان دیده نشود. جغرافیای طبیعی منطقه ما که جلوه خوبی داشته و روحیه سلحشوری و عاشقانه‌های مختلف محصول جغرافیای طبیعی منطقه است، چندان منعکس نشده است، حتی تولید سینمایی واقعی هم نداریم و گاهی افرادی خودشان به دنبال آن رفتند و فیلم ساختند و برخی اوقات مسائل منطقه‌ای هم بازتاب شده اما در جغرافیای طبیعی و سیاسی منطقه جلوه و اثر خاصی نداشته است.
جای خالی مستند
رشیدی به جای خالی فیلم‌های مستند در حوزه دفاع مقدس اشاره کرد و توضیح داد: تاکنون مستندی که حوادث یکی دو سال اول انقلاب را در منطقه آذربایجان منعکس کند، ساخته نشده است. شعر منطقه آذربایجان که یکی از قطب‌های ادبیات کشور محسوب می‌شود، رشد خوبی بعد از انقلاب داشته و در بین آنها هنری که به مسئولیت خود بیشتر از حد عمل کرده شعر بوده و مسئولانه‌تر برخورد کرده است و بقیه چندان مجال ظهور و بروز نداشتند و توجهی به آنها نشده است.
انتهای پیام/