اگر «فیلشاه» و «بچه زرنگ» نشان دادهاند؛ مخاطب ایرانی برای تولیدات داخلی تشنه است، «پسر دلفینی»، «لوپتو» و «یوز» به ما نشان دادهاند؛ آنچه مهمتر است کیفیت دوگانهی محتوا و فرم است. قصه باید هم کودک را بخنداند و هم او را به پرسش وادارد و به عمل فرابخواند؛ فرم باید هم معیارهای فنی را پاس کند و هم نقش دراماتیک خود را ایفا کند.
