اینجا، زمان معنا ندارد. گویی قرنهاست نماز و دعا و نیایش، روح را جلا میدهد و با هر قدم، خاطرهی عطش عاشورا در ذهن زنده میشود. اینجا، روزی امام حسین(ع) خطابه میخواند. اینجا، علیاصغر(ع) در آغوش پدر، تیر نوشید. اینجا، عباس(ع) با دستهای بریده، مشک را به دندان گرفت. اینجا، زینب(س) با قامتی استوار و شکیبایی بیمانند، اسارت را به جان خرید و با فریادش در برابر یزید، خوابزدگان تاریخ را بیدار کرد. اینجا، کربلا بود.
