به گزارش روابط عمومی حوزه هنری انقلاب اسلامی، دومین روز از نشست تخصصی دوره آفرینش ادبی «مطلع» و اختتامیه یازدهمین دوره آفتابگردانها پنجشنبه ۶ آذر ۱۴۰۴، با حضور حجتالاسلام عابدینی در تالار شهید سلیمانی آستان قدسی مسجد مقدس جمکران برگزار شد.
در ابتدای این جلسه، حجتالاسلام عابدینی استاد حوزه علمیه قم، با اشاره به وقایع صدر اسلام گفت: وقتی که به صحنه تاریخ نگاه میکنیم، چه نگاه به قرآن و چه تاریخ صدر اسلام، سؤال این است که چه شد بعد از رحلت پیامبر، تمام جریاناتی که ایشان بنیانگذاری کرده بودند، توسط عدهای تغییر پیدا کرد. مثل واقعه غدیر که وصیتی که پیامبر تعیین کرده بودند محقق نشد و اینکه اگر ما در این زمانها بودیم، کجای کار بودیم؟ وقتی پیامبر از دنیا رفتند، مردم در حیرت بودند. عدهای که نقشه داشتند و قوی بودند توانستند در صحنه حاضر شوند. در جریان مسلم، مردم بیعت کرده بودند اما دشمنشناسیشان قوی نبود. اینها سادهلوح نبودند. سوالی که مطرح این است که برای اینکه فاطمیه (س) دوباره تکرار نشود باید چه کرد؟
وی با اشاره به نقش شعر و شاعر در تاریخ گفت: ما بهعنوان شاعر میخواهیم خط بدهیم. در صدر اسلام شاعران خطدهی میکردند. هر لشکری که حماسهسرایی بهتری داشت، قویتر بود. الان هم سرودههایی که در جریان جنگها شکل میگیرند حماسه ایجاد میکنند. نقش شعر بسیار اساسی است.
این استاد اخلاق تأکید کرد: شعرا روایتگران صحنه هستند و اگر روایت الهی از مسئله را خوب ترسیم کنند، میتوانند در جنگهای شناختی آخرالزمان نقشآفرینی کنند. اساس این جنگها بر روایتگری است.
حجتالاسلام عابدینی ادامه داد: ما باید به واقعه مسلط باشیم تا روایتگری دقیق انجام دهیم. علامه طباطبایی فرمودهاند اگر کسی گذشته را برای من ترسیم کند، میتوانم آینده را پیشبینی کنم. قرآن نزدیک به ۲۰۰ آیه درباره قصه پیامبران گذشته دارد.
وی با بیان اینکه «یک شعر یک خلق است» افزود: شعر شاعر خلق شاعر است که از روح خودش در شعر دمیده. حیات شعر به اندازهای است که شاعر حیات دارد. یعنی تمام وجودش را بسیج کرده تا در شعر بدمد. اگر شعر را اینطور ببینیم، انسان هر چیزی را خلق نمیکند؛ خلقی میکند که اثرگذار باشد و بتواند در حیات دیگران تأثیر بگذارد. شاعر فقط شعر نمیسراید؛ حیاتش توسعه پیدا میکند و این خلق پاکشدنی نیست.
این استاد حوزه علمیه قم گفت: روایت الهی از صحنه، غیر از روایت ساده است. شاعر باید روایت الهی داشته باشد؛ یعنی از چشم خدا به صحنه نگاه کند. اگر میخواهیم حرکتی که در آخرالزمان بر دوش ماست شکل بگیرد و شعرهایمان روح داشته باشد، آن هم در این دوران پرحادثه، باید اخلاص در شعر گفتن داشته باشیم. هرچه اثر به خداوند بیشتر گره بخورد، بقایش بیشتر است.
حجتالاسلام عابدینی با اشاره به اهمیت جمعبودن در عصر آخرالزمان گفت: در قرآن آمده اساس دوران آخرالزمان بر ارتباط مؤمنین با یکدیگر است. اگر مؤمنی تنها باشد، شیطان او را جدا میکند و بعد شکارش میکند. جمعبودن مثل همین جمع شاعران، اهمیت دارد.
وی تعبیر «ربیون» را «تعبیری بلند» خواند و توضیح داد: یعنی دستش در دست کسی است که صحنه را میشناسد و ولی الهی است و از سوی دیگر دست مردم را گرفته. گاهی این حلقه میانی شاعر و هنرمند است. مصلحین اگر تنها باشند، حرکتشان ابتر است. کسی میتواند تأثیر بگذارد که من او به ما تبدیل شده باشد.
وی تأکید کرد: شاعر باید خیال را آغاز حرکت قرار دهد. صحنههای آخرالزمان صحنههای سنگینی است و روایتهای الهی میتواند برای شاعر و مخاطب کارگشا باشد. اگر شاعر عقب بماند، صحنه را از دست داده و خلق او مرده متولد میشود. روح داشتن و حیات داشتن شعر، خلق شاعر است.
حجت الاسلام عابدینی در پایان گفت: اگر میخواهید رشد کنید، رشدتان را در حرکتهای جمعی ببینید. این حوادث پرشتاب آخرالزمان خود برای شاعر سوژه ایجاد میکند و اخلاص در شعر، حیات اثر را تضمین میکند.
نظر شما