مرتضی سرهنگی که سالها در حوزه نامه و اسناد اسرای جنگ تحمیلی کار و پژوهش داشته در گفت‌وگو با روابط عمومی حوزه هنری گفت: نمایشگاه «آوازهای دوردست» نمایشگاهی علیه فراموشی است و امیدها، رنج‌ها، نبوغ و آرزوهایی در این اشیا وجود دارد که به گذر زمان غلبه کرده است.

وی ادامه داد: دست‌سازه‌ها و یادگارهای اسرا نه تنها مانع عبور زمان از روی آنها شده‌اند بلکه از گذر زمان عبور کرده‌اند تا از غمها، دردها و خاطرات اسارت برای ما بگویند. اگرچه جسم برخی از رزمندگان در اسارت بود اما آنها با دست‌سازه‌هایشان اجازه ندادند که روحشان به اسارت درآید.

سرهنگی تاکید کرد: آنچه از اسرای عراقی مانده نشان از شرایطی است که ایرانی‌های برای اسیران فراهم کرده‌اند به عبارتی این امکانات را ایرانی‌ها در اردوگاه در اختیار اسرای عراقی قرار داده‌اند که شخصی به نام ابوحیدر توانسته میزی که امروز در نمایشگاه می‌بینیم را بسازد.

وی ادامه داد: قطعا روی هر قطعه دست‌ساز و نامه‌ اسرا می‌توان کارهای مطالعاتی بیشماری انجام داد که البته در حال حاضر هم یکسری پژوهش شده است.  

سرهنگی در بازگویی بخشی از خاطراتش از دوره جنگ یادآور شد: یکی از اسرای عراقی اسمش منیر بود. روزی به من گفت تصویر کربلا را برایم گلدوزی کرده است. میز، کلاه و شال گردن، تصویر گلدوزی شده از کربلا روی پارچه که امروز در نمایشگاه «آوازهای دوردست» در معرض دید قرار گرفته همه و همه را همین اسرای عراقی برایم ساختند.

وی افزود: در زمان جنگ، تازه دخترم ریحان به دنیا آمده بود و یکی از اسرای عراقی به نام منیر شال گردنی را بافت که در دو طرف آن اسم من و دخترم بافته شده است. من با همه اسرای عراقی دوست شده بودم و وقتی وارد اردوگاه می‌شدم و سلام می‌دادم همه با صدای بلند می‌گفتند «سلام ابوریحان».