به گزارش روابط عمومی حوزه هنری انقلاب اسلامی، محمدحسن یادگاری، مستندساز و عضو هیأت‌علمی رشته علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی، از تجربیات خود در زمینه مستندسازی و تدریس در کلاس‌های مرکز آموزش حوزه هنری و مدرسه فیلمسازی نور گفت. او که از سال‌های ۸۹-۹۰ به حوزه مستندسازی وارد شده است، آثار متعددی مانند «بار دیگر مردی که دوست می‌داشتیم»، «روزگار گل‌آقایی»، تاریخچه تیم ملی فوتبال ایران، «خانه‌ام کجاست»، «داوطلبین عزیز»، «به وقت مادری»، «باشگاه شهرت ۱ و ۲»، «یک ملت، یک ضربان»، «سرزمین سرگرمی» و ... را تولید کرده است به توضیح روند آموزشی کلاس‌ خود در مدرسه فیلمسازی نور پرداخت.

یادگاری بیان کرد: برای آموزش صرفاً تئوری کافی نیست و دانشجویان باید به‌صورت عملی وارد میدان شوند تا بتوانند مهارت‌های خود را توسعه دهند. ویژگی کلاس ما این است که هر چه هنرجویان بیشتر به‌صورت عملی کار کنند، دستاوردهای کلاس برای آن‌ها بالاتر خواهد بود.

این مستندساز همچنین به اهمیت تولید در کلاس‌های آموزشی اشاره کرد و توضیح داد: هنرجویان باید به‌صورت انفرادی به تولید مستند بپردازند و هر فرد یک فیلم تولید کند. در این کلاس‌ها از منابع مختلفی از جمله کتاب‌های «داستان» نوشته رابرت مک‌کی، «مستند خلاق»، «قصه‌گویی در فیلم مستند»، «مصاحبه در فیلم مستند» و ... استفاده می‌شود.

یادگاری با اشاره به اهمیت انگیزه و شور فردی گفت: کسی که می‌خواهد هنرمند شود، نباید بی‌کار بنشیند.

او بر لزوم تلاش و پشتکار در این مسیر تأکید کرد و تجربه شخصی خود را از چالش‌های دوران جوانی به اشتراک گذاشت.

این مدرس مستندسازی به نیاز جامعه به هنرمندان حرفه‌ای پرداخت و با بیان اینکه آموزش در حال حاضر به دو مدل تقسیم شده که یکی مدل قدیمی است که یک استاد با تعداد زیادی دانشجو کار می‌کند و دیگری مدل مدرن که میلیون‌ها نفر از یک استاد استفاده می‌کنند، مانند یوتیوب یا شبکه‌های اجتماعی، گفت: در اینجا، بینش و مهارت دو عامل کلیدی هستند که با کار کردن به دست می‌آیند. باید روی تعداد محدودی از هنرمندان سرمایه‌گذاری کنیم تا کیفیت کارها افزایش یابد.

یادگاری اظهار کرد: تجربه من نشان داده که آموزش مبانی خوب است اما برای توسعه واقعی کافی نیست. آموزش باید به‌صورت استاد-شاگردی باشد و افراد باید با کار تولیدی مکرر و متمرکز خود موفق شوند.

وی همچنین با یادآوری اینکه در ۱۰ سال اخیر، فیلمسازانی را دیده‌ایم که فقط به خاطر حمایت‌های مالی به این عرصه ورود کرده‌اند اما هنرمند نیستند زیرا اثر ماندگاری خلق نکرده‌اند، افزود: در مقابل، هنرمندانی مانند رسول ملاقلی‌پور یا ابراهیم حاتمی‌کیا هستند که سال‌ها در سینما تأثیرگذار بوده‌اند. نسل دهه ۶۰ سینماگران تأثیر زیادی بر رشد سینما داشتند. افرادی مانند افخمی‌، کمال تبریزی، مجیدی و کیومرث پوراحمد در این زمینه نقش مهمی ایفا کردند. این‌ها افرادی بودند که برای پیدا کردنشان مدیران وقت مانند معدنچیان عمل کردند و با جستجو به الماس‌های نایاب رسیدند. این فرآیند زمان‌بر است و به سرمایه‌گذاری متفاوتی نیاز دارد.

یادگاری در پایان با اشاره به چالش‌ها و فرصت‌های پیش‌روی مستندسازان جوان، به نیاز به جستجوی استعدادهای واقعی و پرورش آنها پرداخت. او گفت: باید به دنبال جوانان بااستعداد بگردیم و با سرمایه‌گذاری مناسب، کیفیت کارهای هنری را افزایش دهیم. با آموزش به‌صورت تخصصی به تعداد افراد معدود و مستعد در عرصه هنر موافقم.