چه در آن روزهایی که وبلاگ می‌نوشت و چه بعدتر که نویسنده نشریاتی مثل «داستان همشهری» بود، همیشه «عطر» در نوشته‌های «هادی مقدم‌دوست» مهم بود و او دوست داشت؛ عطرها را بنویسد. در عالم سینما و یک‌دهه پس از فیلم «سر به‌مهر»، مقدم‌دوست این دغدغه‌شخصی قدیمی را زنده کرده و یک فیلم «عطرآلود» ساخته؛ فیلمی که تلاش می‌کند در کنار بینایی و شنوایی، حس بویایی مخاطب را هم درگیر کند و این تازه آغاز ماجراست؛ ماجرایی که در یک جهان کمترتجربه‌شده در سینمای ایران شکل می‌گیرد و بزرگ می‌شود و یک درام درگیرکننده می‌آفریند. 

عطرآلود یک شروع درخشان دارد که در سال‌های اخیر کمتر شبیه‌ش را در سینمای ایران دیده‌ایم. هادی مقدم‌دوست، در فصل نخست فیلمش، مسلط و پخته کارگردانی می‌کند و اشراف بالایش بر جهان قصه را به رخ می‌کشد. ترکیب بازی‌های فانتزی با حال‌وهوای رئال فیلم اصلاً توی ذوق نمی‌زند و مقدم‌دوست یک موقعیت مستعد در تبدیل‌شدن به کمدی ناخواسته را به یکی از نقاط قوت فیلمش تبدیل کرده‌است؛ یک فصل آغازین خوش‌ریتم و موجز که خیلی سریع و بدون فوت وقت، تماشاگر را وارد جهان «عطرآلود» می‌کند. بعد از این شروع طوفانی اما، فیلم کمی از ریتم می‌افتد... «عطرآلود» از یک‌سوم آغازین به بعد، رفته‌رفته کند می‌شود و قصه‌گویی پرنوسان فیلم مخاطب را کمی خسته می‌کند. با این حال، اما هیچ‌جوره نمی‌شود توانایی بالای هادی مقدم‌دوست در کارگردانی عطرآلود را انکار کرد. او فیلمی ساخته که از فیلم قبلی‌اش بهتر و از تنها سریالش (سریال سرباز که رمضان ۱۴۰۰ از شبکه۳ پخش می‌شد) خیلی‌خیلی بهتر است؛ فیلمی که در شخصیت‌پردازی و خلق موقعیت‌های دراماتیک، توانا به نظر می‌رسد و این توانایی را نه فقط از کارگردانی مقدم‌دوست بلکه از بازی روان، مصطفی زمانی و نقش‌آفرینی پخته هدی زین‌العابدین هم وام می‌گیرد. 

آدم‌های قصه‌های هادی مقدم‌دوست، همیشه محترم‌اند؛ مردان و زنانی که در کورانی از حوادث سخت، شرافت را مانند یک هسته سخت در وجود خود حفظ می‌کنند. آدم‌های عطرآلود هم این‌چنین‌اند. حتی شخصیت منفی فیلم هم رگه‌هایی از وجدان را در رفتارش نمود می‌دهد و این یعنی مقدم‌دوست می‌خواهد فیلم‌هایی تمیز بسازد؛ با قصه‌هایی از زندگی آدم‌هایی که سلامت نفس پیش‌فرض زندگی‌شان است. از این جهت، تمام شخصیت‌های عطرآلود درک و دریافتی از شرافت را به نمایش می‌گذارند و شخصیت علی با بازی خوب مصطفی‌زمانی در قله‌احترام می‌ایستد. شخصیتی که موقعیتی سخت را از سر می‌گذراند، اما انسانیتش را در این موقعیت از دست نمی‌دهد. 

هادی مقدم‌دوست، قبل از آن‌که کارگردان باشد فیلمنامه‌نویس است و کارنامه پربار فیلمنامه‌هایش نشان می‌دهد او قصه‌گفتن و جهان‌ساختن را خوب بلد است. عطرآلود هم بزرگ‌ترین قوتش را از ذهن خلاق مقدم‌دوست می‌گیرد که بلد است کاراکترهایش را در ذهن تماشاگر ماندنی کند. آدم‌های «عطرآلود» تا مدتی پس از پایان نمایش فیلم از ذهن تماشاگر خارج نمی‌شوند.

مقدم‌دوست فیلمی ساخته که در ذهن بیننده امتداد پیدا می‌کند و داستان آدم‌هایش، داستانی از دل زندگی روزمره است؛ قصه‌ای ساده و خوش‌مضمون که مثل آثار قبلی مقدم‌دوست (در مقام فیلمنامه‌نویس و کارگردان) رنگی از مضامین دینی را بدون شعارزدگی در خود جای داده. «عطرآلود» که در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر شرکت کرده بود، از ۱۶ خرداد راهی پرده سینماها شده و میزبان مخاطبان هنر هفتم است.