به گزارش روابط عمومی حوزه هنری، سجادی در طرح بحث خود مسکن در استطاعت، مسکن محرومین و مسکن اجتماعی را  کلیدواژه‌هایی دانست که دولت و حکومت‌هایی که جنبه‌های حمایت از مسکن را مدنظر دارند، از آن بهره می‌برند و تشریح کرد: این سیاست‌های حمایتی برای گروهی که به‌طور طبیعی قابلیت خانه‌دار شدن را ندارند؛ جهت ایجاد «عدالت مسکن» در داشتن مسکن و داشتن مسکن خوب، توسط دولت انجام می‌شود.

دبیر این نشست در خصوص سیاست‌های حمایتی مسکن افزود: در این سالیان این سیاست‌ها با فرازوفرود، پیروزی و شکست‌هایی همراه بوده، اما در دولت اخیر این سیاست با یک نظریه‌ بدیل با عنوان «مسکن‌های یک طبقه‌ ویلایی» مطرح‌شده است.

در ادامه‌ این نشست آیینی، معاون وزیر راه و شهرسازی، با اشاره به لزوم بازآفرینی شهری در مقدمه صحبت خود، بازآفرینی شهری را بازآفریدن و ساختن شهر بهتر از قبل عنوان کرد و افزود: اگر این بازآفریدن بهتر از قبل صورت نگیرد، کار عبثی است. بحث کیفیت در این بازآفرینی جدی است.

مدیرعامل شرکت بازآفرینی ایران ادامه داد: مسئله بازآفرینی مطابق «سندملی بازآفرینی پایدار» دارای شش موضع و محدوده است. «بافت فرسوده میانی»، «بافت‌های تاریخی فرسوده»، «سکونتگاه غیررسمی»، «محدوده‌ی با پیشینه‌ روستایی»، «محدوده‌های صنایع آلاینده و آزاردهنده» و «محدوده کاربری‌های نامناسب» شش موضع این سند ملی هستند که عمدتا بازآفرینی بر روی سه موضع اول تمرکز دارد.

وی مهاجرت از روستاها به شهرهای کوچک و مهاجرت از شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ را یکی از دلایل حاشیه‌نشینی عنوان کرد و افزود: عدم اشتغال، نبود خدمات اجتماعی، خشک‌سالی، جنگ، مشکل آب و ... از علل مهاجرت و گریزناپذیر هستند و طبق قانون اساسی مهاجرت حق هر فرد است و مانعی علیه آن وجود ندارد.

آیینی نسبت شهرنشینی به روستانشینی امروزه  را بالعکس ۷۰ سال پیش عنوان کرد و افزود: طبق آمار موجود در سال ۱۳۳۵، ۷۵ درصد جمعیت کشور روستانشین و ۲۵ درصد آن شهرنشین بودند، اما امروزه به‌وسیله مهاجرت، به‌مرور این نسبت تغییر کرده و بالعکس شده است.  مهاجران به این دلیل که نمی‌توانند در بازار رسمی مسکن، مسکنی تأمین کنند وارد بازار سیاه مسکن می‌شوند و این مسئله تبعات خاص خود را به دنبال داشته و دارد.

معاون وزیر راه و شهرسازی افزود: در بعضی مناطق خدمات و صنایع ایجادشده‌اند، اما برای پیوست مسکن آن فکر و برنامه‌ای تنظیم و اجرا نشد که باعث حاشیه‌نشینی شدند. همچون شهر ساوه که دارای ۱۱ محله‌ حاشیه‌نشین است.

وی به رسمیت شناختن برنامه‌ریزی برای مسکن کم‌درآمدها را زمینه‌ساز حل مسئله حاشیه‌نشینی دانست و افزود: پاسخ ما برای حل این مسئله که در «سند ملی توانمندسازی و سامان‌دهی سکونت‌گاه غیررسمی» آورده شده، شهرسازی در استطاعت است.

آیینی، شهرسازی در استطاعت را شهرسازی دانست که مسکن و فضای شهری را برای گروه‌های کم‌درآمد دسترسی‌پذیر تر کند و دراین‌باره افزود: ذیل شهرسازی در استطاعت، مسکن در استطاعت و مسکن تدریجی وجود دارد. مسکن در استطاعت واحدهای مسکونی مقرون‌به‌صرفه برای افرادی با درآمد متوسط است که با تکیه‌ بر اعتبارات دولتی تأمین می‌شود. مسکن تدریجی نیز یکی از شیوه‌های  استطاعت پذیر کردن طی یک فرایند برنامه‌ریزی‌شده است و هسته اول آن توسط خود مردم ایجاد می‌شود و درگذشته نیز این شیوه اجرای می‌شد. ابتدا اتاقی برحسب نیاز اولیه توسط مالک ساخته می‌شد و به‌صورت تدریجی گسترش پیدا می کرد.

سجادی، دبیر نشست در ادامه نسبت به مسکن کم‌درآمدها و رابطه آن با حکومت جمهوری اسلامی ایران اذعان کرد: شاید می‌توان گفت هیچ حکومتی به‌اندازه‌ جمهوری اسلامی ایران برای مسکن کم‌درآمدها زمین و وام در اختیار نگذاشته است، اما وقتی یک نظام کلان اقتصادی مسیری را طی می‌کند که به طبع آن فاصله بین درآمد و هزینه‌های مسکن زیاد می‌شود و همچنین کیفیت ساخت مسکن متناسب با شرایط اجتماعی، فرهنگی و بومی رعایت نمی‌شود، باعث بروز مسائل و مشکلات مسکن می‌شود.

♫ صوت کامل این نشست را اینجا بشنوید