کارگاه داستان‌نویسی با موضوع بومی‌نویسی با حضور مجید قیصری و داستان‌نویسان پیشکسوت و جوان استان 5 مرداد ماه 1401 در حوزه هنری زنجان برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی حوزه هنری، در کارگاه داستان‌نویسی بومی‌نویسی که عصر روز چهارشنبه 5 مرداد ماه 1401 در ساختمان آموزشی شهید ابراهیم اصغری حوزه هنری استان زنجان برگزار شد، مجید قیصری، منتقد و مدرس داستان‌نویسی و نویسنده کتاب‌های «شماس شامی»، «سه دختر گل فروش»، «گورسفید» و «باغ تلو»، «شیر نشو»، «جشن همگانی» و چند کتاب دیگر به اهمیت توجه به موضوع بومی‌نویسی در داستان پرداخت و اظهار کرد: وقتی از بومی‌نویسی و اقلیم سخن به میان می‌آید، باید همه موضوعات از قبیل پوشش گیاهی، نوع تغذیه، لباس و زبان، آداب و رسوم و سنت‌ها و اسطوره و سبک زندگی آن زیست‌بوم در کار داستان دیده شود و مورد توجه قرار گیرد.

وی ادامه داد: نویسنده واقعی کسی است که قدر داشته‌های خود را بداند و آن چه که دارد را با نگاهی دقیق ببیند و نسبت به آن آشنازدایی کند و آن را در آثار خود به کار گیرد، در این صورت است که قطع به یقین می‌تواند حرفی برای گفتن داشته باشد.

این نویسنده با اشاره به برخی از ظرفیت‌های استان زنجان در زمینه «بومی‌نویسی» اظهار کرد: نویسندگان و شاعران بزرگ با امر بومی‌نویسی توانسته‌اند آن بوم و اقلیمی که خود در آن زیست داشته‌اند را به همگان معرفی کنند چنانچه ما شاهد هستیم «کوه حیدربابا» و «روستای کلیدر» به واسطه شهریار و محمود دولت آبادی به همگان شناسانده شده است.

نویسنده کتاب «شیرنشو» افزود: وظیفه نویسنده است که ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های اقلیم خود را شناسایی کند و در جهت به کار بستن آن در آثار خود اقدام کنند.

مجید قیصری، نویسنده، منتقد و مدرس داستان‌نویسی با اشاره به اینکه بر اساس ظرفیت‌های یک متن و یا کار باید به سمت بومی نویسی حرکت کرد، اظهارکرد: مرادی کرمانی داستانی در مورد کم آبی به نام «خمره» دارد که نمونه یک داستان بومی است.

وی ادامه داد: وقتی اقلیمی کم است این خمره در آن معنا پیدا می‌کند. در واقع  موضوع داستان به شما می‌گوید که تا چه میزان می‌توان از اقلیم در آن استفاده کرد. زمانی هم هست که فضای داستان نیازی به این ندارد که به بومی نویسی روی بیاوریم. بنابراین متن و موضوع کار خود تعیین کننده این است که تا چه میزان می‌توان از اقلیم و زیست بوم را در آن گنجاند اما بوم هویت است و کسی که داستان بومی می‌نویسد سعی دارد از داشته‌ها و تجربه‌های ملموس خود بنویسد.

وی در خصوص سند تحول زیست بوم استان زنجان و پرچمدار بودن زنجان در زمینه هنرهای عاشورایی ادامه داد: ابتدا باید در استان زنجان ادبیات خلق شود و سپس  توقع داشته باشیم که ادبیات آیینی و عاشورایی در آن خلق شود. من از بیرون که به استان زنجان نگاه میکنم صدایی از استان زنجان در حوزه ادبیات داستانی نمی‌شنوم و یا حداقل چنانکه باید و شاید این صدا بلند نیست. تعداد کسانی که در ادبیات داستانی به صورت حرفه‌ای کار می‌کنند شاید به تعداد انگشتان دست هم نرسد و پیاده سازی کردن یک برنامه و الگو در واقع نیاز به این دارد که ما تعداد این نویسنده‌ها و صداها را افزایش بدهیم و خود این افراد که زیاد شوند خود به خود گرایش به موضوعاتی نظیر داستان آیینی و عاشورایی زیاد می‌شود.

این نویسنده خاطرنشان کرد: به عقیده من به جای اینکه روی موضوع سرمایه‌گذاری شود بایستی روی تربیت نویسنده کار شود و فرم نوشتن به افراد آموزش داده شود؛ طبیعتا وقتی نویسنده تربیت شود خود به خود از دل همین جمعیت ما شاهد خواهیم بود که بخشی از افراد به سمت نگارش داستان‌های آیینی و موضوعات خاص می‌روند.

وی در پاسخ به اینکه آیا باید از زاویه دید خاصی به نوشتن داستانهای بومی و آیینی نگاه کرد و چطور می‌توان مخاطب امروز را با این داستانها همراه کرد. چنانچه که شما در رمانهای «شماس شامی »و «شیر نشو» به مساله شهادت امام حسین می‌پردازید اما زاویه دید شما در این دو کتاب متفاوت است؟ اظهارکرد: شماس شامی یک کتاب با یک داستان تاریخی است و«شیر نشو» به روایت یک تعزیه خوان م‌یپردازد. در این داستانها ما قرار نیست  در مورد وقایع عاشورا بنویسیم بلکه اگر این موضوع زیست و دغدغه نویسنده شود ، خود به خود ا نوشتن اتفاق می‌افتد. یعنی باید جغرافیای خود را پیدا کنید و در مورد زیست بوم خود بنویسید و این کار نیاز به تحقیق و پژوهش و سرمایه گذاری دارد و نویسنده باید در این زمینه به تفحص و پژوهش در مورد موضوع مد نظر خود بپردازد و سپس در این زمینه گام بردارد. چنانچه در جشنواره خاتم ما به دنبال داستان در مورد شخصیت پیامبر نیستیم و می‌خواهیم دغدغه  و مواجهه انسان امروز را با پیامبر به تصویر بکشانیم.