منتقد مدعو به تازه ترین نشست بانوی فرهنگ کتاب «نِشانِ حُسن» را اثری تحلیلی و تاریخی خوبی دانست و گفت: اگر تردیدها در این اثر خودنمایی نمی‌کرد به اثری زهردار تر تبدیل می‌شد.

به گزارش روابط عمومی حوزه هنری، محفل نقد کتاب «نِشانِ حُسن» به همت کانون ادبی بانوی فرهنگ در سالن صفارزاده حوزه هنری برگزار شد.

در این محفل حامد ابتسام به عنوان منتقد، لیلا مهدوی به عنوان نویسنده و فاطمه سلیمانی ازندریانی به عنوان مجری کارشناس حضور داشتند.

لیلا مهدوی نویسنده جوان و قلم اولی کتاب نشان حُسن  از زاویه‌ای تازه به واقعه عاشورا و شخصیت‌های آن پرداخته است. او فرزندان امام حسن(ع) در واقعه عاشورا را محور نخستین کتاب خود قرار داده است،‌ هر زمان سخن از فرزندان امام حسن(ع) در ادبیات داستانی و مقاتل و روضه‌های شفاهی به میان آمده است همه نام قاسم‌بن حسن(ع) را شنیده‌اند،‌ اما مهدوی به سراغ دیگر پسران و حتی دختران امام حسن(ع) که در واقعه عاشورا در کنار امام حضور داشتند و به شهادت رسیدند نیز پرداخته است.

این کتاب از سوی انتشارات کتابستان همزمان با ایام عزاداری سیدالشهدا(ع) روانه بازار نشر شده است.

حامد ابتسام در این نشست با قرائت بخش هایی از کتاب به ارائه نظرات خود پرداخت و گفت: ارادت نویسنده کتاب به اهل بیت کاملاً مشهود است اما احتیاط وی در جلب رضایت همه سلیقه ها کار را برایش دشوار کرده است. چنین وضعیتی را آنجایی بیشتر حس می‌کنیم که زبان داستان دچار تردید و اضافه گویی شده است. این نقد را پای کتاب اولی بودن نویسنده می‌گذاریم.

وی در مورد زاویه دید اثر گفت: مزیت انتخاب زاویه دید اول شخص کتاب به این است که امکان ارائه درونیات نویسنده را فراهم می‌کند اما اینکه در ادامه همین درونیات دوباره به دیالوگ تبدیل می‌شود حاکی از تردید نویسنده در ارائه اطلاعات به مخاطب است.

ابتسام با بیان اینکه این کتاب رمان نیست اما اثری تحلیلی و تاریخی خوبی است، گفت: اگر تردیدها در این اثر خودنمایی نمی‌کرد به اثری زهردار تر تبدیل می‌شد.

وی افزود: یکی از نیازهای این کتاب این است که حجم کتاب را کم کنیم، به این ترتیب یک چهارم کتاب باید کم می‌شد تا جذاب تر شود.

ابتسام در ادامه گفت: انتخاب اول شخص برای روایت داستان معمولاً از سوی کتاب اولی‌ها صورت می‌گیرد که دارای محدودیت‌ها و مزیت‌هایی است. اول شخص کردن کتاب تعلیق را از اثر می‌گیرد محدودیت فضا ایجاد می‌کند و مانع از پرش زمانی می‌شود. همچنین امکاناتی از جمله پرسشگری را در اختیار نویسنده قرار می‌دهد. در حالی که اگر ترکیبی از اول شخص و سوم شخص برای نگارش اثر استفاده شود منجر به خلق کتابی بهتر می‌شد.

وی افزود: واژه های انتخابی نویسنده به گونه ای است که دچار نوسان شده و ناشی از همان تردید ذکر شده است.

ابتسام ادامه داد: یک نویسنده هنگامی که متنی را می‌نویسد سعی دارد تا همان کاری را انجام دهد که یک مورخ می‌کند تا داستانش را به کیفیتی برساند که الهام بخش شود. همچنین در سطوحی التیام بخش هم می‌تواند باشد. کما اینکه در همین کتاب هم این اتفاق شکل گرفته است چرا که نویسنده روی دراماتیک ترین برهه تاریخی اسلام دست گذاشته است.

این منتقد ادبی ادامه داد: برخی آثار، ذهن مخاطب را به چالش می‌کشند و تلنگری به او می‌زنند تا درک کند که یک رویداد خیلی پیچیده تر از این حرف ها بوده تا بفهمد که در مورد آن موضوع تقریباً هیچ نمی‌داند. «نِشانِ حُسن» به خوبی در این زمینه عمل کرده است و ذهن  مخاطب را به دنیایی گره می‌زند که فکرش را هم نمی‌کند.

ابتسام در ادامه گفت: مطالعه آثاری همچون «نِشانِ حُسن» که دارای عقبه ای از منابع تاریخی است، دورنمای تاریخی مخاطب را دگرگون و پرسش‌های جدیدی در ذهن او ایجاد می‌کند. چه خوب است که نویسنده هم با مطالعه آثار تاریخی کهن و منابع اثر خود ضمن تحلیل و بررسی آنها، چنین تاثیری را پذیرفته باشد.

وی در ادامه با تقدیر از فعالیت‌های بانوی فرهنگ در حوزه کتاب و ادبیات گفت: چنین نشست‌هایی کمک می‌کند تا همه فعالان ادبی حاضر در این نشست به تلاش بیشتر برای افزایش اطلاعات و دانش در حوزه آنچه در دست نگارش دارند بپردازند.

ابتسام در پایان گفت: بهتر است هر نویسنده چند سوال مهم و اساسی از خود داشته باشد و به دنبال جوابش بگردد. یکی از این سوال‌ها به تعریف داستان نویسی می‌پردازد که من همیشه از خود دارم که داستان نویسی چیست. پاسخ شخصی‌ام به این سؤال این است که داستان نویسی عبارت است از پرسشی که خودمان مطرح می‌کنیم و به روش خودمان به آن پاسخ می‌دهیم. هر نویسنده باید مجموعه‌ای از پرسش‌هایی را از خود داشته باشد تا فرم داستان نویسی درستی را در نگارش اثر خود ایجاد کند.

انتهای پیام/