حامد عسگری گفت: کلمه، قدرتی حیرت‌آور دارد و اگر کسی خود را به نوشتن عادت دهد و به این آیین مؤمن شود، حتی اگر نویسنده نشود، انسان، پدر، مادر و فرزند بهتری خواهد شد و ذهن روان‌تر و منظم‌تری خواهد داشت. به گزارش روابط عمومی حوزه هنری، عمارت تاریخی سعدی در حوزه هنری اصفهان، شب گذشته، ۱۲ تیرماه میزبان پنجمین برنامه «عصر تجربه» با حضور حامد عسگری، نویسنده و شاعر همراه با جشن امضای کتاب «گدار» تازه‌ترین اثر این نویسنده بود. عسگری در این برنامه، اظهار کرد: از زمان اجداد غارنشین ما تا امروز که اختراعات به نام افراد ثبت می‌شوند، هر رفتار نشانی از این‌ میل دارد و نوشتن نیز رفتاری برآمده از سودای مانایی و ماندگاری است. وی افزود: کلمه، قدرتی حیرت‌آور دارد و اگر کسی خود را به نوشتن عادت دهد و به این آیین مؤمن شود، حتی اگر نویسنده نشود، انسان، پدر، مادر و فرزند بهتری خواهد شد و ذهن روان‌تر و منظم‌تری خواهد داشت. ورود به ادبیات مانند عاشق شدن است، دلیل آن را نمی‌دانیم، ولی زمانی به خود می‌آییم که غرق در نوشتن و مبتلا به آن شده‌ایم؛ با این وجود، نوشتن تمرین می‌خواهد و کلمات باید بارها تازیانه بخورند تا رام نویسنده شوند. این نویسنده و شاعر ادامه داد: مثل همه نوجوان‌ها، نوشتن را با یک دفتر خاطرات قفل‌دار شروع کردم. در تصور من، شاعران پیرمردهایی بودند که در خفا شعر می‌گفتند و دفترهای شعرشان پس از مرگ کشف می‌شد، نمی‌دانستم نوشتن نوعی زیست است و باید ادبیات را زندگی کرد. وی با اشاره به اینکه جهان اطراف ما سرشار از سوژه است، گفت: وقتی شروع به نوشتن می‌کنیم و پیش می‌رویم، ذهن انتخابگر می‌شود و از میان سوژه‌ها، آن را که ارزش ثبت و بسط دارد، پیدا می‌کند. سوژه‌ها مانند لطیفه‌ها هستند، همان‌طور که لطیفه بد و بی‌مزه وجود ندارد و نحوه تعریف است که آن را خنده‌دار یا بی‌مزه می‌کند، سوژه بد نیز وجود ندارد و نوع روایت است که از یک سوژه، متن خواندنی می‌سازد، مهم این است که از نوشتن هراس نداشته باشیم. عسگری تصریح کرد: هیچ‌کس با جلسه، کتاب، کلاس، همایش و انباشتگی اطلاعات و قواعد، نویسنده نمی‌شود، بلکه آموزش، رشد و پیشرفت در این مسیر، در خلال حرکت اتفاق می‌افتد و با تمرین، توالی و تکرار است که متن به لحن و فرم مناسب خود می‌رسد. وی با بیان اینکه کار شاعر پیشنهاد دادن به زبان و ذهن جامعه است، تأکید کرد: ساحت شعر و ادبیات بالاتر از آن است که اشعار، انطباق شخصی داشته باشند و صرفاً برای یک معشوق یا یک فرد سروده شوند که در این صورت، گزارش و توصیف است و ارزش چندانی ندارد؛ شاعر با شعر خود لنز و دیدگاهی برای دیدن جهان به مخاطب پیشنهاد می‌دهد، در حالی که انطباق شخصی، شعر را نازل می‌کند. نویسنده کتاب «پریدخت» اضافه کرد: استفاده از مفاهیم کلان و ارزشمند در غزل، شاعری مثل حافظ می‌سازد که حتی قرن‌ها بعد، همه اقشار به دیوان او تفأل می‌زنند و در واقع، از آینه درونیات خودشان با شعر مواجه می‌شوند و این یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های زبان است که مخاطب از دریچه وجود خود با متن مواجهه داشته باشد. وی کتاب «پریدخت» را نسخه‌ای از یک عشق ایرانی، اصیل و مسلمان خواند و بیان کرد: در زمانه‌ای که کلام و روایت‌های عاشقانه، سطحی و نازیبا شده بودند، پریدخت را نوشتم تا نشان دهم این‌گونه هم می‌توان به جهان نگاه کرد. عسگری ادامه داد: فضای ترانه‌های پاپ امروزی اصلاً ایرانی نیست و این در حالی است که عاشق شدن یک جوان اصفهانی با جوان کرمانی یا سیستانی تفاوت دارد، ولی امروز همه روایت‌ها یکنواخت و شبیه است؛ نویسنده‌ها تهرانی نوشتن را شأنیت می‌دانند، در حالی که نوشتن به سبک، سیاق و لحن بومی هر مکان و زمان بسیار ارزشمند است. پریدخت در واقع، پیشنهادی برای نسل‌های جدید به‌شمار می‌رود که با عاشقانه‌ای متفاوت از فضای امروز جامعه آشنا شوند. وی درباره جدیدترین اثر خود نیز گفت: «گدار»، حاصل تجربه زیسته من در سال‌های کودکی و نوجوانی است، خاطراتی که آن‌قدر پررنگ و جاندار بودند که مرا به نوشتن قانع کردند تا این نوع زیست را برای دیگران و به‌خصوص نسل‌های بعد روایت‌ کنم. در پایان این برنامه نیز حامد عسگری به خواندن نامه ای از کتاب پری دخت و قسمتی از کتاب گدار پرداخت و جشن امضای این کتاب نیز با حضور علاقه مندان برگزار شد.